ரயில் சென்னையை நோக்கி படுவேகமாக நகர்ந்து கொண்டிருந்தது. அவ்வப்போது எதையாவது தின்பதற்குக் கொடுத்து அன்புத் தொல்லை கொடுத்தான் ராமச்சந்திரன். நொறுக்குத்தீனி தின்னும் வர்க்கம் இல்லை என்பதால், இருக்கையைவிட்டு எழுந்து, ரயில் பெட்டியின் கதவைத் திறந்தேன். முகத்தில் பேய்த்தனமாக அறையும் காற்றை சந்தோஷமாக குடித்தேன். ரயிலின் வேகத்தில் தேகம் தடுமாறியது என்றாலும்… அந்த சூழல் பிடித்துப்போகவே, அப்படியே படியையொட்டி அமர்ந்தேன்.

‘இயற்கையை வெல்வதற்காக மனிதன் எதையெதையோ முயற்சி செய்துபார்க்கிறான்’ என்ற சிந்தனையை உடைத்தது ஒரு குரல்.  ‘‘சாமி.. வணக்கம்’’ ஆஜானுபாகுவான உருவத்தில் ஒரு ராணுவ அதிகாரி ஆஜரானான்.

கண் ஜாடையாலே, ‘என்ன வேணும்’ எனக் கேட்டேன்.

’’உங்களைப் பத்தி பாட்டியும் ஒரு யங் மேனும் ரொம்பவும் சிலாகிச்சுச் பேசிக்கிட்டு இருந்தாங்க… அதான்’’ என்றான்.

உட்காரும்படி சைகை செய்தேன். ராணுவ உடையில் இருந்ததால், உட்காரமுடியாமல் சிரமப்பட்டவன், ‘‘பரவாயில்ல சாமி… நான் நிக்கிறேன், ஆசிர்வாதம் செய்ங்க..’’ என்றான். அதற்குள் இன்னும் இருவர் வேடிக்கை பார்க்க வந்து நின்றார்கள். நான் அவர்கள் மீது பார்வை பதிக்காமல் ராணுவத்திடம் பேசினேன்.

’’சொந்த ஊருக்குத்தானே போறீங்க..?’’

’’ஆமாம் சாமி… ராமநாதபுரம்’’

’’உங்க ஊருக்கு அந்நிய ராணுவத்தால ஏதாவது ஆபத்து இருக்குதோ..?’’ முகத்தை சீரியஸாக வைத்தபடி கேட்டேன். என் தடாலடிக் கேள்வி அவனுக்குப் புரியவில்லை என்பது அவனது குழம்பிய முகத்தில் தெரிந்தது.

’’இல்லே… ராணுவ உடையில்  போறீங்களே… இறங்குனதும் சண்டை போட வேண்டி இருக்குமோன்னு கேட்டேன்…’’

அப்போதும் என் கேள்வியின் குதர்க்கம் புரியாமல், ‘‘ஓ… இந்த டிரெஸ்ஸோட போறதைச் சொல்றீங்களா சாமி…. இப்படிப் போனாத்தான் சாமி மரியாதையா இருக்கும், பார்க்குறவங்க மதிப்பாங்க, பயப்படுவாங்க…’’ என்றான் பெருமையாக.

’’ஆடைக்குத்தான் மரியாதை என்பதைத் தெரிந்து வைத்திருக்கிறாய். நீ கெட்டிக்காரன்தான்’’  என்றேன். இத்தனை நேரமும் நான் கிண்டல் செய்திருக்கிறேன் என்பதை புரிந்ததும் சட்டென அவனிடம் சீற்றம் எட்டிப்பார்த்தது. ’’சாமி… என்னைப் பத்தித் தெரியாமப் பேசுறீங்க… கார்கில் போர்ல நாலுபேரை நேருக்குநேர் நின்று ஷூட் பண்ணியிருக்கேன். அதுக்காக டிஃபென்ஸ் மினிஸ்டர் கையால விருது வாங்கி இருக்கேன்…’’ சீருடையில் தொங்கிய விருதுகளில் ஒன்றைக் காட்டினான்.

’’ம்… நாகரிகமான வார்த்தைகளில் சொல்ல வேண்டுமென்றால், ‘நாட்டுக்காக நான்கு கொலைகளைச் செய்தேன். அதற்கு விருது கொடுத்திருக்கிறார்கள்’ என்கிறாய் அப்படித்தானே…?’’

 மீண்டும் நான் வேறு ஏதோ ஒன்றை சுட்டிக்காட்டுகிறேனோ என்று யோசித்து, கோபத்தைக் குறைத்துப் பேசினான்.

’’சாமி… செத்தவனுக்கும் எனக்கும் தனிப்பட்ட விரோதமா? நாட்டுக்காகத்தான செஞ்சேன். அதை கொலைன்னு எப்படிச் சொல்ல முடியும்… யுத்த தர்மம் அதுதானே..?’’

’’ஆஹா… நாட்டுக்காக நீ எதையும் செய்துவிடுவாயோ… அதர்மமான இந்த தர்மத்தை கெட்டியாகப் பிடித்திருக்கிறாய். சரி, சொல். உனக்கு இந்த உலகில் யாரை மிகவும் பிடிக்கும்?’’

’’என் மனைவிதான் சாமி. ஊரில் எனக்காகவே காத்திருக்கும் என் மனைவியின் கடிதத்தைப் படித்தாலே என்னையறியாமல் கண்ணீர் வந்துவிடுகிறது. அடுத்ததாக என்னுடைய குழந்தையின் குரலை கேட்கும் போதெல்லாம் ஆனந்தம் வருகிறது’’

’’அப்படியென்றால் உன்னிடம் எக்கச்சக்க அன்பும் இருக்கிறது, கொலை வெறியும் இருக்கிறது என்கிறாய்… அப்படித்தானே?’’

’’சாமி… என்ன சொல்ல வர்றீங்கன்னு புரியலை… நேரடியா சொல்லுங்க சாமி…’’ ரயிலில் சாய்ந்துநின்று கேட்டான்.

’’உன்னுடைய மனதில் உண்மையான அன்பு இருக்கும்பட்சத்தில், எவரையாவது வெறுக்க முடியுமா? கொல்ல முடியுமா? எதிரியைக் கொன்று அதைக் கொண்டாட முடியுமா? நீ கொன்று போட்டவனுக்கும் ஒரு மனைவி, குழந்தை இருக்கும் என்பது தெரியுமா? அவன் வரவை எதிர்பார்த்துக் காத்திருந்த அந்தக் குடும்பம் ஏமாந்துபோய் அழுதிருப்பார்கள் என்பதை எப்போதாவது யோசித்துப் பார்த்திருக்கிறாயா? ’’

’’நான் செஞ்சது தப்புன்னு சொல்றீங்களா சாமி?’’ உடனே கலவரமானான்.

’’உன் மீது தவறு இல்லை, இந்த ராணுவம் என்ற அமைப்பே தவறுதான். எதற்காக இந்தியா, பாகிஸ்தான், சீனா, பங்களாதேஷ் என்று நாடுகள் பிரிந்திருக்க வேண்டும். எல்லா இடத்திலும் நம்மைப் போன்ற மக்கள்தானே இருக்கிறார்கள். உலகில் இருக்கும் மக்கள் எல்லாம் ஒன்றாக இணைந்து இருந்தால் ராணுவம் தேவையில்லை, கொடியும் தேவை இல்லை… கொலையும் தேவையில்லை என்பதுதான் என் போன்ற பிச்சாண்டிகளின் ஆசை…

மொழியாலும் இனத்தாலும் உலக மக்கள் வேறுபட்டு இருந்தாலும் உணர்வுகளால் ஒன்றாகத்தானே இருக்கிறார்கள். அழுகைக்கும் சிரிப்புக்கும் ஏது பாஷை? காதலுக்கும் காமத்துக்கும் ஏது இனம்? இரும்படிக்கும் இடத்தில் ஈக்களுக்கு என்ன வேலை…  அன்பு இருக்கும் இடத்தில் அடக்குமுறைக்கு என்ன வேலை…’’  என் பேச்சு அந்த ராணுவ அதிகாரிக்குப் பிடிக்கவில்லை என்றாலும், குற்ற உணர்ச்சி ததும்பும் குரலில், ‘‘சாமி… நான் மட்டுமில்ல, ராணுவத்தில வேலை பார்க்கிற நிறையபேர், போரையும் கொலையையும் விரும்புறதில்லை. எப்போ, யாருக்கு, யார் கையால் மரணம்னு தெரியாம வாழ்ந்துக்கிட்டு இருக்கிறோம், பெண்டாட்டி, பிள்ளையை விட்டுட்டு குளிர்ல, மழை, வெயில்ல பாடாப்படுறோம். நீங்க சொன்னமாதிரி ஏதாவது நடந்தா நல்லதுதான், ஆனா எனக்கு  ராணுவத்தை விட்டா வேற வேலை தெரியாது சாமி. தெளிவு தேடி வந்தவனை குழம்ப வச்சுட்டீங்க…’’ என்றபடி கிளம்பினான்.